Zachwiane życie

Jesteś zamknięty w czterech ścianach
Próbujesz żyć w nieludzkich zmianach
Pomału zaczynasz się tu dusić
Starasz się sam do ucieczki zmusić

Strach przed nicością ciągle Cię goni
Stara blizna nigdy się nie goi
Uczucie żałości od dawna znasz
W każdym lustrze widzisz inną twarz

Otrzymałeś od niej niepewny los
Już nigdy nie opuści Cię jej głos
Ona jest w każdym kącie pokoju
Nie zaznasz już w tym miejscu spokoju

Mylisz codzienność ze światem marzeń
Twój dzień jest pełen okropnych zdarzeń
Dół w który wpadłeś jest za głęboki
Wciąż słyszysz te ołowiane kroki

Wszystko zaczyna się źle układać
Każdy chciałby Twym umysłem władać
Twój charakter staje się żelazny
Smutek jest coraz bardziej wyraźny

Gdy słyszysz jej rajski cudowny śpiew
Mimo zachwytu wybucha Twój gniew
Nadal się liczą jej ludzkie chęci
Nie niszcz tego obrazu w pamięci

Słońce wciąż świeci na jasnym niebie
Kiedy ciągle płaczesz żal mi Ciebie
Postaraj się do tortur wyzwolić
I nigdy już na to nie pozwolić

autor

Rigel

Dodano: 2005-07-20 12:13:48

Ten wiersz przeczytano 982 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie