Zagubieni w nicości
Zagubieni w nicości pogrążamy się w
mroku
unicestwieni w bezmiernym życia amoku.
Pogrążamy się z dnia na dzień w bezdennej
otchłani, choć tak różni i obcy dzisiaj to
wciąż tacy sami.
Nadzieja matką miłości choć z marzeniami w
chlubie chwały przeminęła,
na wskroś przemokły nasze dawne tęsknoty i
pragnienia.
Choć bliscy tak dzisiaj wyciągamy do siebie
dłonie,
wiem, że nasza miłość w potoku łez znów
utonie.
Nie daj mi prosić o więcej cierpienia
chcę już ochłonąć i ziścić me najskrytsze
marzenia.
Abym, gdy po nocy nieprzespanej otworzę swe
powieki, wiedziała, iż to zawsze Ty, tylko
Ty na wieki.
dla A. Pamiętaj
autor
Tosia29
Dodano: 2013-03-28 19:03:02
Ten wiersz przeczytano 727 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (9)
Podoba mi się.
Dużo słów i długie wersy. Ale mądrośc i serce przez
nie przemawia i to mi się podoba. Pozdrawiam ciepło.
Bardzo ładnie Tośienko. Pozdrawiam . Duży buziak
Normalnie się poryczałam, takie to piękne, wzruszające
i cudnymi rymami opisane.O tej miłości, co w chlubie
chwały przeminęła i w potoku łez znów utonie -
przepiękne! Bardzo cieplutko
pozdrawiam!
Strasznie to kiepskie. Żaden tekst zbudowany na tak
wytartych rekwizytach nie obroni się.
podoba mi się, ładnie wyszło to zagubienie, pozdrawiam
piękny , niesamowity a nawet wzruszający
Tosia, wiem co masz na myśli i przyznam, że mimo
archaicznego stylu dałaś radę. Spróbuj pisać krótsze
wersy. Mocno się skupiłaś na sylabach gubiąc głębię
wiersza. Pozdrawiam
Tosiu/ zwroc uwage na "obcy dzisiaj" "bliscy dzisiaj"
przeciwienstwo w przekazie / nicosc, mrok, otchlan
nasuwaja to samo wiec mozna poucinac te wersy zeby
brzmialo efektowniej/ prosic o cierpienie? Rzadko kto
o nie prosi/ ostatnie wersy kuleja pod wzgledem
gramatycznym/ pozdrawiam