Zagubione myśli
Mój czas spowolniał
spada gwiazdą do morza
rozpływa się w krzyku mew
przyciszony stoi na plaży
pamięć przywołuje skrawki radości
uskrzydla czas nadzieją
zostawia ślady stóp
na mokrym piasku
samotność cieniem drażni
więc człapie ospale donikąd
myśl rzeźbi twój obraz
tęsknota roni łzy goryczą
usta błądzą między miłością a śmiercią
czy jeszcze żyję
może wiatr rozpędzi niemoc
obudzi szaleństwem pragnień
autor
Xenia1
Dodano: 2017-09-15 23:13:44
Ten wiersz przeczytano 1081 razy
Oddanych głosów: 24
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (46)
Smuteczek u ciebie Xeniu,
mam nadzieję, że ta niemoc zamieni się w pragnień
spełnienie,
niechaj wiatr ten niemoc rozwieje.
Poza tym wiersz pełen nostalgii, ładnie napisany, msz.
Dobrej nocy życzę Xeniu miła:)