Zagubiony w bezczasie

Nie potrafię się znaleźć w zbyt ciasnych uliczkach,
wszelkie ślady czas po mnie bezpowrotnie zatarł.
Przeminęły wraz z dymem dni splecione w lata,
które stary kalendarz dawno przestał zliczać.

Beznamiętnie spoglądam przez witraże lukarn,
zabłąkany wśród żywych, zaświatów posłaniec,
snuję się po poddaszu z kolejnym świtaniem,
jakbym utraconego dzieciństwa tam szukał.

Obraz pustych kamienic w pamięci pozostał,
jeszcze niezagojonych ran na ścianie straceń,
polnej drogi na kirkut, brukowanej z macew –
zapomnianym profanum po spalonych mostach.

Rozrzucone wśród piasków pobielałe kości
naruszają obrządek – wieczny spokój niemych,
wystawiając świadectwo dla cmentarnej hieny,
po które nikt ze wstydu nigdy się nie zgłosił.

Bóg od pieczy nad światem zrobił sobie wolne,
w spustoszałej bóżnicy odgłos modlitw zamilkł,
jakby odszedł donikąd przez czas zapomniany,
gdzie go nikt nie usłyszy i na zawsze spocznie.

autor

abandon

Napisany: 2019-03-29 Dodano: 2020-03-29 14:10:24

Ten wiersz przeczytano 2446 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Sylabiczny Klimat Refleksyjny Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie