Zakochana, lecz już niczyja.

Owinięta w mgłę zmęczenia.
Wsłuchana w wiatr swego westchnienia.
Siedziała dziewka na łące,
jej oczy miłością płonące,
obserwowały nicość dali.
Jej myśli wirowały wokół kochanka.
Jego imię wymawiała każda jej tkanka.
Tak zachwycona, zakochana dziewczyna,
była tak dumna, że z nim zgrzeszyła.
Chciała to światu wykrzyczeć całemu.
Chciała obwieścić to prawie każdemu.
To szczęście jednak zbyt długo nie trwało.
Wraz z jego śmiercią się schowało.
I siedzi na łące biedna dziewczyna.
Zakochana, lecz już niczyja...

wszystko co dobre nie trwa wiecznie...

autor

twarzo

Napisany: 2008-01-01 Dodano: 2008-02-02 17:19:17

Ten wiersz przeczytano 584 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie