Zakochana w wietrze...

Nad brzegiem morza sosna sobie rosła...
Piękna ona była...
W stronę morza zawsze zwrócona była...
Czekała...tęskniła...
Wierzyła że ten który ją kocha przyleci...
Zakochana w wietrze była...
On nią targał i wyginał...
Ona cierpliwa zawsze była...
Wierzyła że się opamięta...
Będzie wiał dla Niej...
Swym ciepłem i czułością oplatał...
Ale niestety wiatr jak wiatr...
Wiał wszędzie...
Jak się znudził lub zmęczył...
To o sośnie sobie przypominał...
Z pięknymi słowami przylatywał...
Mówił że tęsknił i kocha...
Ona jemu wierzyła...
Ukradkiem płakała...
Wiedziała że wiatr kłamie...
Ze smutku igliwie z szyszkami gubiła...
Zawsze jemu wybaczała...
Prosiła wiej tylko dla Mnie...
On przyrzekał i się zaklinał...
Tylko dla Niej jest...
Że ją tylko kocha...
Ale jak wiatr można uchwycić...
I dla siebie zatrzymać...
Ona wiedziała że nie można...
Dała mu wolność...
Mimo że szalenie go kocha...

autor

(OLA)

Napisany: 2002-10-19 Dodano: 2004-11-24 00:05:52

Ten wiersz przeczytano 924 razy

Oddanych głosów: 101

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie