Żal

.

cicha samotność
zaczęła krzyczeć jej w niebogłosy
nim wskazówka zegara
zdążyła się przesunąć
srebrny sznur łez
potoczył się bezwstydnie
jak matczyne paciorki żalu
zawieszone na nitce deszczu
zaraz stoczą się w otchłań
tracąc wartość

wciąż łez nawał
płynie z błękitnej toni oczu
teraz nie wiem
czy była to zwiewna przelotność
czy kir żalu..
a może coś bardziej niezrozumiałego?

zawsze będę tęsknić...

autor

inniejsza

Dodano: 2008-02-23 00:24:31

Ten wiersz przeczytano 543 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie