Zamieszanie

Moralność nie jest usłana różami, różami usłana jest Ciemność

Poranne niebo nabrzmiałe rzeką blasku, gromem z alabastru
snem niewieścich niemowląt
zagubionymi dziećmi z przeciwnych stronnictw hipodromu
oślepionymi starcami
Czymś jak państwo albo przeznaczenie, społeczność,
wbijającym nóż w gałkę oczną ryku lwa

Wypełzłem na otwarte pola, Makbet zarzyna Hamleta.

Bądź jak ptak, jaskółka, drzewo, strumień, chociaż to bardzo smutne.
Oni się zarzynają, zarzynanie ojców przez dzieci, dzieci przez matki,
walki, walki wszystkich ze wszystkimi, wszystkiego ze wszystkim,
ścieranie się, zderzanie, naprzód, bez celu.
Natura nie pyta o rację. W istnieniu chodzi o nie tylko.
Cykle żyją do niczego nie prowadząc,
„spełnia się, wypełnia” – to nasze wymysły.

Tu wszystko po prostu kwitnie, przekwita, zakwita, wybucha,
wygasa. Przyciąganie, odpychanie. Zbiornik ruchu.
Drobne Przyjemności, rozsiane pośród wód, szlaków dla zwierząt,
kotlin rzek i Naturalne Cmentarzyska, przejścia i jaskinie,
prądy powietrzne i Ujarzmione Siły.

Dajcie mi tylko nie być pustym i nieruchomym,
nie pytać o cel, marzyć, nie głodować.
Nauczcie nie zatracić więzi z ludzką istotą, uśmiechów
i nowych symfonii – to wszystko,
niczego więcej nie chcę, się nie spodziewam.

Reszta jest domeną wielkiej harmonii.

autor

Belamonte

Dodano: 2009-06-25 17:38:17

Ten wiersz przeczytano 650 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie