Zapomniana ziemia - samotna

Zapomniana płacząca ziemia - to cudowna istota - to piękna kobieta
gdzie je połacie pól puste szare, gdzie jej areały nie obsiane stoją
gdzie pasieki bez miodu i słodu

Myśli błądzą po omacku, dotykają czule skarżących się drzew
ile piękna ma ona w sobie, ile dobra i jeden grzech
Grzechem , to smutek pustkowiem rozsiewany w koło
jakby puste ziarno karmione krukom.

To one , te czarne o głosach skrzekliwych niosą tą ciemność
i roznoszą echo, odbite od czerni, nie zamienią się w jasność
Pytasz pewnie szeptem gdzie jesteś duszo, gdzie ?
ja ciebie wołam wypełniona niespełnioną miłością
- ja wołam
- ja jestem ziemią czarną a wewnątrz gorącą cierpiącą

Kto Ciebie cudowna ziemia wskrzesi do życia pługiem i broną
kto da początek , byś była czyjąś żoną
Kto Ciebie ziemio zapłodni , miłosnym ziarnem
byś rodziła zdrowe owoce , by nie były jadem

Uczyni to miłość w promieniach niosących Tobie ziemio - czarnulko
będziesz kochała nasiona, karmiła je , będziesz dla nich matulą

Te cierpienia, krzyki w snach niespełnionych odejdą w dal
rozpłyną się w zieleni
zostaną w wchłonięte do urodzajne ziemi
Ziemio kobieto urody krasnej
- uśmiechnij się dożycia, do ludzi, do uśmiechniętej twarzy jasnej

Ziemia musi rodzić

autor

slonzok

Napisany: 2010-03-01 Dodano: 2010-11-13 05:12:26

Ten wiersz przeczytano 729 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie