Zapomniany przez świat z...

Czasem się zastanawiam gdzie jest kres ludzkiej wytrzymałości.
Jak długo człowiek potrafi żyć w samotności.

Przez głuchą ciszę sponiewierany,
przez dawnych przyjaciół zapomniany.
Za jedynego przyjaciela ma tylko cztery ściany i łzami cierpienia przez ciszę obdarowany.

Żyje tak każdego dnia powoli tracąc kolorowe obrazy wspomnień.
Sceny radosnych chwil pozostają na końcach zamkniętego umysłu by pozostać zapomniane i przez nikogo nie przypomniane.

Wszystko staje się zamazane,niewidoczne..pozostaje jedynie cień człowieka.

Zapatrzony w nieokreślony punkt próbujący sobie przypomnieć jak brzmi śmiech,wsłuchany w za okna szum drzew.

Powoli zamyka oczy i opuszcza go nawet ostatnie tchnienie po czym odchodzi przez nikogo nie zauważony w wieczne zapomnienie..

Kiedy w życiu nie ma tego jedynego szczęścia jakim jest miłość,przyjażń..człowiek staje się tylko cieniem...

autor

DaViD

Napisany: 2006-03-11 Dodano: 2006-03-11 11:22:27

Ten wiersz przeczytano 427 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie