Zasłabnięcie

Tak ciężko będzie odejść lecz nie bała się
Rzęsiste światło dogasających w gęstych mrokach lęku latarni.
I trochę nocy w czerwonej poświacie miasta .
Ubrana w czarny długi płaszcz nocy, który już nikogo nie cieszy.

Przemierzałem slalomem ulice jak spłoszone zwierzę
które wciąż zatrzymuje resztkę godności.
Nieokreślony strach przed czymś strasznym nakazywał pośpiech
Mieszanka uśmiechu i dziwnego strachu.

Wzrok wężowatym chłodnym ruchem ślizgał się po jedwabistej skórze pod ciepłymi warstwami ubrań.
W skroniach tętnił huk po zbyt szybkim marszu
Tylko o krok wolniejszy od ucieczki.

Zmęczenie swoim szaleńczym pulsowaniem zbliżało się do kulminacji.
Jak ostatnia chęć wchłonięcia świata tuż przed spodziewaną egzekucją.
Spowiła go czerń w oczach płonęły gwiazdy

Gdyby nie ten strach.
Milczenie, można by wytłumaczyć nagłym olśnieniem.
Diaboliczne męskie piękno, nierzeczywiste,
wciągające, niebezpieczne,które stworzyłem.

Karminową różą pogładził jej policzek by kryształki lodu.
Które po chwili rozpuściły się na wciąż jeszcze żywej skórze.
Łącząc się z łzą płynącą na znak zrozumienia.
Która wciąż chciała wypełniać młode nieskalane ciało.

Uśmiech lodowaty,oczy świecące blaskiem tak gorącym.
I skłonnym do stopienia wszelkich obaw śmierci.
- Nie jest nim jedynie cząstką indywidualności.
Która pozostała jako broń na tym podłym świecie

Trodno uwierz w samo zniewolenie.
Gdy oczy rozjarzyły sie płomieniem nieziemskim.
Jeszcze czuję ciepło a ty nie oddychasz.
Oddaje pocałunek, ostatni pocałunek

Torujący drogę w inne może lepsze życie?

autor

Volar

Napisany: 2011-09-21 Dodano: 2011-09-22 00:12:54

Ten wiersz przeczytano 455 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie