Zatracenie
Zmęczenie daje znak,
zamyka me powieki,
śpiewa mi niczym ptak,
nawołując swoje dzieci.
To już tutaj, kres cierpienia,
serce woła, oczy płaczą,
to nic nie da, nie pomoże,
już Cię więcej nie zobaczą.
Próżno szukać już tu winy,
próbowaliśmy, nic nie naprawimy.
Może kiedyś, w krześle starym,
co lata służy niezliczone,
myśl przypomni chłodnym blaskiem,
coś co dawno zatracone.
autor
r0zm@rzoNy
Dodano: 2008-09-03 01:32:28
Ten wiersz przeczytano 529 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.