zatracenie

śmierć
wypełniona po brzegi
nienawiścią
stłumiam krzyk
żebyś go nie usłyszał
prześladowana
przez demony z przeszłości
pragne wolności


uciekam już
tracąc oddech
odużona zmęczeniem
padam na kolana
przestaje
ufać nawet sobie


sama zapłakana
w ciemnościach
marnuje swój czas
zabijam siebie
powolutku i ze skutkiem
czasochłonne zajęcie
wypełnia mą dusze
czuje zbyt wiele
me serce pęka
zalewa mnie fala
złych uczuć
przestaje oddychać


potępieńcza dusza
wygnana z ciała
umiera także
z bólu i cierpienia
sama w swej niedoli
rozkoszy zatracenie
uwalnia jej zbłąkany
umysł od wszystkiego
w nie bycie znajdzie
swe istnienie

autor

outsider

Dodano: 2005-01-14 19:22:06

Ten wiersz przeczytano 412 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie