Zaufaj mi(łości)

Milczeniem mówiłaś o cierpieniu,
zasłoniłem oczy, zatkałem uszy,
zaniedbana, schowana w nieistnieniu,
jak duchy, bezkształtne obrazy,

spojrzeniem i krzykiem bezdźwięcznym
codziennie powoli usychałaś,
nie wierząc uczuciom bezkresnym
traciłaś grunt pod stopami, spadałaś,

samotnie zasypiałaś błądząc myślami po niebie,
siedziałem w pokoju obok, za ścianą zapomnienia,
w więzieniu umysłu, w celi samego siebie,
degradując witalność, tracąc moc do istnienia,

musisz wiedzieć, pragnę tylko Ciebie,
ale serce wymaga renowacji,
zagubiona dusza jest na zakręcie,
potrzebuję pomocy i ciepła akceptacji,

wiersze uwalniają z głowy myśli trujące,
egzorcyzmy i oczyszczenie z mroku,
przepraszam za ciężar smutku i bólu pnącze,
zaufaj mi(łości) jeszcze raz Aniołku.

autor

Diogenes

Napisany: 2009-06-16 Dodano: 2009-06-18 14:56:31

Ten wiersz przeczytano 524 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie