Zawieszona w próżni...

Zawieszona w próżni
czekam
czekam
i doczekać się nie mogę...
Nie myslę, nie czuję
plakać już nie umiem
tylko czekam nieubłaganie
a czas leci, jak rzeka płynie
i znowu kilka dni minie, upłynie...
a ja czekam
łudzę się
że się zmienisz
Czekam, aż zrozumiesz
przyznasz się do błędu
czekam
może przeprosisz
i znów wyjdę z cienia
może obiecasz
znów wnieść radość do mego życia
czekam aż moja próżnia pęknie
i miłość znowu mnie dosięgnie...
lecz moje ciągłe czekanie
to jak gonienie za wiatrem...

autor

Agatha1985

Dodano: 2006-11-22 20:59:08

Ten wiersz przeczytano 1430 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie