ZBIERACZ ŁEZ

Lubię,
posezonowo bywać na plażach,
zbierać po ludziach zgubione słowa – zaklęcia jantarów,
zbierać po ludziach zgubione kolory – piany białe Bałtyku,
płakać piaskiem niebieskim i goryczą morza,

- „ a tak bardzo nie ma cię tu”

nic to,
nic to,
że słońce topi promienie w toni,
i słona bryzą owiewa mi twarz,
że księżyc mruży migdałowe oczy,
i chce zostać u mnie na noc,

ot...taki zbieracz cudzych łez,

nic to,
nic to,
że mewy śmieszki marzenia mi zabrały,
a trzciny kolana zasypują piaskiem,
że sztorm zuchwale żłobi fale
( czy wiatr siłę bierze – ot...tak z samotności?)
a potem odbija ich sens na wydmach,

nic to,
nic to,
że przyjechałam tutaj się wypłakać,
ot... tak wiatrom w koszule,
bo tam w głębi lądu,
nie umiem z nim gwizdać na wierzbowych listach,

nic to,
nic to,
to tylko płacz, to tylko praca zbiorowa;
kormoranów, poezji i wichrów
oraz Cyryla.

autor

HANA

Napisany: 2007-01-19 Dodano: 2007-01-19 19:57:48

Ten wiersz przeczytano 596 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Romantyczny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie