zbita szklanka

W małej izdebce na skraju lasu,
gdzie nie uświadczysz miernika czasu,
żyje w harmonii pewna rodzina,
co zawsze wspólnie obiadek wcina.

Za stołem dziadek, to senior rodu,
który wyjada wszystko ze spodu,
obok zasiada wciąż dziarska babcia,
lubi se podjeść, choć siedzi w kapciach.

Z prawej ich syn, z żoną jak łania,
(do pracy robi mu wciąż śniadania).
A vis-à-vis, trzy małe główki,
to nocnych harców są wizytówki.

Kiedy na stole już misa stoi,
zupa paruje, każdy się boi
sięgnąć pierwszemu, myśląc, że złapie,
bo można łyżką dostać po łapie.

Lecz nim zaczęli chłeptać tę zupę,
dziadek ze stołka uniósł ciut (...)
i głosem grubym, tak głośno gada:
- Kto jest najstarszy, ten pierwszy zjada!

Wyjął kiełbasę i skwarek kilka,
bo miał apetyt niczym u wilka.
Polał to zupą, tak jak przystało,
i mówi: - Jedzcie, bo jest już mało.

Babcia, a jakże, zupę też lubi,
lecz ile zjadła? Tu już się gubi.
Dziatwa patrzyła na te wybryki,
ślina im ciekła, wzrok miała dziki

i sobie myśli, że w takim tempie,
dziadkowie skończą, ale... w ustępie.
Syn, znaczy ojciec, uniósł tyć brewkę
i kazał żonie przynieść dolewkę.

Młoda kobieta, ta, jak gazela,
resztę ochoczo zupą obdziela.
Mężowi dała więcej kiełbasy,
by sił nie stracił na wygibasy.

Polała dzieciom. Po skwarce w rękę,
bo już nie mogła patrzeć na mękę,
co na ich twarzy się rysowała,
odkąd przy stole dziatwa siedziała.

Kiedy już puste były talerze,
dziadek rozpoczął wtedy pacierze.
Zmawiał po cichu, bo wszyscy znali,
więc razem z dziadkiem też odmawiali.


Zwykle pacierze przed żarciem idą,
czy dziadek był... zwyczajną gnidą?
Czy może tylko, wziął się pogubił...
Bóg mu wybaczył. Pewnie go lubił.





excudit
lonsdaleit

12:17 Piątek, 4 października 2016 - ...

autor

lonsdaleit

Napisany: 2016-11-04 Dodano: 2016-11-04 12:17:00

Ten wiersz przeczytano 1692 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Rodzina

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie