Zbłąkana dusza
Nie bójmy się kochać...
Błąka się po świecie
W słońcu i w słocie
W pyle i w błocie
Samotny wiatr ją niesie
Miłości pozbawiona
Samotności pozostawiona
Losem swym znękana
Dusza ma zbłąkana…
Bo tylko braku miłości należy się bać...
autor
BarD
Dodano: 2007-02-03 23:10:19
Ten wiersz przeczytano 418 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (1)
Nadal na czasie