Żebrak w księżycowej poświecie

Chyba zabłądziła. Machnęła mu banknotem,
nie mrugnął. Jak skała. Wciąż w ten księżyc wpatrzony.
Zgłupiała na krótko. Drugie podejście z tą wieczną pychą,
pewnością siebie. Ona może kupić wszystkich i wszystko.
Księżyc nie zniknął dla niego. Wciąż niczym posąg z marmuru,
romansował z jego poświatą. Bezdomny żebrak śmierdzący ulicą.

Co ty tam widzisz? Hej! Mam tu sto dolarów!
Chyba się zgubiłam. Wyprowadź mnie stąd, to je dostaniesz.
Słyszysz mnie? Bezdomny człowieku!
Nie chcesz pieniędzy? Co się tak gapisz tępo w ten księżyc?

W tej ciszy strach ją obleciał. Trafiła na ćpuna.
Tylu bezdomnych, a ona musiała zabłądzić w rewirze wyznawcy księżyca?
Spojrzał na nią, jak nikt przedtem. Spokojne wyszeptał.
Co ja tam widzę? Widzę nasz dom. Wiezie nas kareta zaprzęgnięta w poezję.

Rzekłaby, że nie rozumie tego bełkotu,
ale patrzył tak szczerze! Spojrzała na poświatę. Zapragnęła poznać dalszą część historii.

Zabrał jej banknot. Wyrzucił za siebie.
Bo wiesz, tu nie pachnę jak ty. A tam, mogłabyś mnie pokochać. Tam nie płaci się za szczęście.

Odepchnęłaby bezczelnego brudasa. Ale jego spojrzenie nie było natrętne.
Tak spokojne i rozmarzone! I dotyk dłoni tak ciepły.

Opowiedz mi więcej. Jak jest w świecie, w którym nic nie muszę udowadniać?
W którym nie walczę o zyski. I nadal wiem, czym jest miłość. Nadal jej pragnę.

Tam wciąż patrzymy na siebie. Usta lekko rozchylone, błagają o pocałunek!
I płuca się buntują, gdy oddechu już brakuje.
Tam nie spojrzysz na szatę a ja nie jestem upadłym aniołem.
Jesteśmy nadzy i nic się nie liczy oprócz tych skurczy żołądkowych.

Odeszła, lekko pijana słowem bezdomnego poety.
Coś było w tym jego spojrzeniu... W sercu ją kuło... Patrzył na nią jak na królewnę.
Wierzył w to co mówi i chyba chciałaby wrócić do niego.
Zobaczyć tę krainę, gdzie nie potrzeba portfela i miłość pozwoli uklęknąć.

Nie zasnęła spokojnie przez długie tygodnie.
Wsadzili go do karawanu. Już nie opowie żadnej pięknej historii.
Umarł z głodu, bez przerwy wpatrzony w marzenie,
że kiedyś dostanie drugą szansę. Że odnajdą się. Choćby i w niebie.
Szukała go między ulicami. Błądziła długi czas przytulona do nocy,
pytała ludzi i księżyca... To jego spojrzenie i ten szept zmysłowy.
Te słowa, jak narkotyk. Utracone. Gdzie jesteś poeto?
Nie znalazła. I nigdy więcej nikt nie spojrzał na nią, jak kiedyś pewien żebrak w księżycowej poświecie.

autor

rebel

Napisany: 2010-12-21 Dodano: 2010-12-21 12:48:43

Ten wiersz przeczytano 641 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie