Zegar

Stuletni zegar w drewnianej altanie,
odmierza czas młodym, wiekowym – rozstanie.
Pradziada usypiał tym swoim tykaniem,
niby godnie spokojnym, lecz strasznym wymiarem.

Ten wymiar nieznany, to kraniec wędrówki,
ziemskiego działania kres mizernej mrówki.
Może czas już dociekać sensu, wyjaśnienia,
czy dobrze wypełniono czas tego istnienia?

Co dało to trwanie, co chwilą w przestrzeni
złudy czasu, bo ledwo odrosłeś, od marnych korzeni,
a już kroczy żniwiarz co innym nierówny,
bo nie zwiezie kłosów na zimę do gumna.

Zostawi na polu, jak legion pobity,
bez dumań, że kiedyś pełne woni kwitły,
zachwycały innych, swych kształtów powabem,
szastając tymi wdzięki, niby tanim darem.

A zegar tyka, jakby wieczność jeszcze przed nim,
tylko od swojej sprężyny sprawności zależny.
Półgodzinki wybija samotne, jednym uderzeniem,
pełne, bardziej hojnie, całej ilości spełnieniem.

Tak leżąc owładnięty bezsennym amokiem,
zauroczony późnych godzin uderzeń natłokiem,
odlicz prawie tuzin, zaraz potem takie jedno skromne,
aż północ obwieści, że idą godziny snem wiarołomne.

Po co się tym ciągłym liczeniem tak trudzić?
Ten trud bez sensu! Praca, aby rąk nie zbrudzić?
A może czekaj, aż kolejny dzwonów seans nocny
uderzy trzynaście i staniesz się po wszechczas mocny!

w.

2004-04-13 20:56

autor

BazaStaryMilkman

Dodano: 2005-06-13 00:40:13

Ten wiersz przeczytano 416 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie