zelazko

pani profesor Bochni za tak nudna lekcje biologii

nagle wszystko dookola zaczelo sie rozmazywac...
swiat zakrecil sie...zasuplal...zamotal...

podeszlam do okna i otworzylam je...
a w reku mialam zelazko...

prasowalam niebo goracym metalem...
gladzilam...
rownalam nierownosci...
ulepszalam chmury
male
duze
...wszystkie...
i slonce bo zmarszczylo twarz na ten widok
i ptaki
i drzewa
i wiatr razem z liscmi ktore unosil

aniolowie siedzacy na oblokach podnosili nogi
zeby sie nie poparzyc

niektorzy nie zdazyli
wiec leza teraz w szpitalu
sw. katarzyny niebianskiej
z obandarzowanymi stopami

kiedy swiat sie rozsupla
wypuszcza ich do nieba
na dluga rehabilitacje...


drecza mnie wyrzuty sumienia

autor

just before you die

Napisany: 2004-02-13 Dodano: 2004-08-11 23:45:35

Ten wiersz przeczytano 546 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Biały Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie