Zemsta losu (do Dedala)

Inspirację stanowił "Ikar" Grochowiaka i fakt istnienia dziesiątek różnych punktów widzenia na "sprawę" archetypu marzyciela. Chociaż wymyślony w dwóch trzecich przy zmywaniu naczyń.

Czemuś, ach, czemuś, bezmyślny Dedalu,
Wosk piórem przyzdobił i rzekł „Oto skrzydła!” ?
Patrz, jak synowi twemu twarz zbrzydła,
Gdy lekki powiał wiatr zza uralu.
Helios zerknął wyniośle i popędził rydwan.

Jakżeś, ach, jakżeś, Dedalu planował?
Jak człek niedołężny? Jak spec domorosły?
Marzenia cię dziś w świat samotny przeniosły!
Posejdon nie będzie potmoka ci chował.
Obskubią go ryby, obleką wodorosty.

Kędyż, ach, kędyż, Dedalu stracony,
Twa rozpacz ucieknie, a uśmiech duch przyjmie?
Nożyce Atropos, wiem, drżysz na jej imię,
Nie dadzą ci włożyć cierniowej korony,
A przed Styksem duch syna obola z ust wyjmie.

autor

Karol_Z

Napisany: 2008-03-13 Dodano: 2008-03-21 23:08:59

Ten wiersz przeczytano 600 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie