Zgłuszony krzyk

Niczym wygrana na loterii
dająca złudne szczęście.
Tak ja odrzucam rozkosz w obawie…
że cierpienie chce wkraść się w mój świat.

Zamknięty w sobie odkąd tylko pamiętam
wyrzucam klucz do swego ja.
W sercu mym tak cicho i spokojnie
jak bym kamieniem był właśnie ja sam.

Pod grubą skorupą ciężaru doświadczenia
schowałem bagaż jaki dało mi życie.
Spoglądając na świat ze spokojem
chcąc oszukać samego siebie.

Strach przeszywający wszystkie kończyny
ciało niczym z waty się staje.
Stać na nogach twardo muszę
by nikt nie odkrył jak jestem słaby.

Pod płaszczem uśmiechu zagryzam zęby
w nadziei że on wciąż mnie słucha.
By dać mi wolę walki i chęci
lecz tak trudno niekiedy odkryć wiarę w sobie.

autor

niewidzialnypasterz

Napisany: 2009-12-20 Dodano: 2009-12-23 01:33:23

Ten wiersz przeczytano 627 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie