W granicach rozsądku

Zamknięty w swych myślach…
obmywam się cierpieniem.
W oazie bez zrozumienia
pełnym miłości bez dotyku.

Oszukany nieprzewidywalnym przeznaczeniem…
które miało tak boleć!!!
Przebieram w granicach rozsądku
prosząc o lustrację zrozumienia.

Znużony ciągłym czekaniem
na kwiat jej łona miłości.
Odchodzę w zakamarki błędnych myśli…
iluzją czując się bezpieczny.

Szukam logiki ciągłej egzystencji
zżerając sam siebie zanikam.
Sensu dalszego istnienia świadomie się wyrzekam.

Przez oczy mokre od łez …
Zaklinam siebie w głębię snu.
Czułość w nadziei odradzam
że jutro nie przyjdzie bez niej.

autor

niewidzialnypasterz

Napisany: 2009-12-20 Dodano: 2009-12-22 11:39:28

Ten wiersz przeczytano 671 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie