Zgubione kolory

Już sama nie wiem,
czy żyć nie umię ?
czy pech mam w życiorys wpisany
i chociaż często źle w nim bywa,
każdy ma swój los
przed urodzeniem zaplanowany.
Gubię gdzieś w wirze wydarzeń,
wszystkie kolory życia,
gubię kwiaty marzeń
i chęć do bycia.
W lustrze jak duch
postaci odbicia nie widzę,
szarość dnia codziennego
wyostrza wzrok i słuch.
niemocy ślepotą się brzydzę,
Czy mozna tak żyć,
bez miłości, radości i snów,
jak nie ma już nic,
jak nic już nie cieszy,
życie smutne się staje
i tylko czasami...
rozum grzeszy.
od rzeczywistości odstaje.

Luba

autor

Luba

Napisany: 2005-04-15 Dodano: 2005-04-15 09:53:21

Ten wiersz przeczytano 420 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie