Zielone Wzgórze Butelek

Dziękuję A..., że mimo wszystko jesteś przy mnie, mimo ludzi z laboratoryjnego świata

Brałam cię za małą dziewczynkę
Anię z Zielonego Wzgórza Butelek Ojca
Stałam nad tobą i jak matka
chciałam tłumaczyć ci świat,
mój świat by stał się też twoim

Gdy trochę podrosłaś
cholerna adolestencja!
ostrymi nożyczkami przeciełaś pępowinę
straciłam sporo krwi
i myślałam, że straciłam też ciebie

Nadeszła demencja starcza
potknęłam się i konieczna była endoproteza
Wtedy wróciałaś
Stanęłaś nad moim łóżkiem
i matczynie pogłaskałaś mnie po twarzy

Nieczego więcej nie potrzebowałam

autor

MarTusia22

Dodano: 2007-05-07 17:16:52

Ten wiersz przeczytano 496 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Ciepły Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie