Zielonooka Pani

W lustrze mych niebieskich oczu,
zatrzymane jej odbicie,
Tak znajome i nieznane,
wielu spyta"Co widzicie?",

Damę piękną i dorodną,
niczym jabłko na jabłoni,
A ja obok zanurzony,
niczym ryba w mętnej toni,

Chciałbym Jej bardzo powiedzieć,
o tym co me serce boli,
Że gdy jestem koło niej,
żaden smutek mnie nie goni,

Lecz to nie jest takie proste,
mówiąc zaś ludzkim językiem,
Jestem chyba zwykłym, tchórzem,
a może i fanatykiem?

Który patrząc na dziewczynę,
widzi także umysł,serce,
A nie tak jak wielu innych,
tylko ciało i nic więcej,

Moja zielonooka Pani,
patrzy na mnie z tej jabłoni,
A ja zaś z mętnej otchłani,
myślę o mej tu agonii,

"Tylko czy naprawdę warto,
niszczyć sen nieuchwytności,
Niegdyś białą, czystą kartką,
Czy to dowód jest miłości?"

autor

kura998

Napisany: 2007-06-11 Dodano: 2007-06-17 14:50:10

Ten wiersz przeczytano 472 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie