Zima

Otuliłaś puchem gałęzie na drzewach,
Lasy i ogrody spowiłaś w białości,
Przykryłaś zielenie, sprzątnęłaś szarości.
Dzieci chwalą ciebie w swych dziecięcych śpiewach.

Szum wiatru w koronach pod twą kołdrą zasnął.
Umilkły wróbelki, kryjąc w ciepłych szparkach
Swoje szare piórka, a dzieci na sankach
Pędzą z górki – tną płozy twoją białą jasność.

Jak cicho, srebrzyście. Na chwilę gdzieś znika
Tęsknota za wiosny zielonym dywanem,
Gdy tak gnasz po niebie skrzącym się rydwanem,
Niemal dźwięczy w uszach niebiańska muzyka.

W księżyca jasnym świetle, kiedy noc pogodna
Iskrzą twe klejnoty – onieśmielą blaskiem.
Pod butem śnieg skrzypi swoim mroźnym trzaskiem.
Piękna jesteś zimo, ale taka chłodna.

autor

Wołkowiecki

Dodano: 2005-11-18 11:08:55

Ten wiersz przeczytano 644 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie