Zmartwienie Hugona Kaaba

Hugo Kaab miał nieduży kawałek ziemi nad samą zatoką:
kamienisty, nierówny i nieurodzajny.
Z wysianego korca zboża zbierał korzec i dwie ćwiertnie
(w dobre lata może jeszcze miarę lub dwie więcej).
I jak z tego wyżywić dziewięcioosobową rodzinę?
Ale Hugo umiał sobie radzić.
Skrawek swojej działki spadający stromo ku morzu
i nie dający się uprawiać
wydzierżawił Markowi Vossowi na pastwisko.
Zimą, kiedy i tak na polu nie było nic do roboty,
a kanały były zamarznięte,
rozwoził towary z portu w Lejdzie
do okolicznych miejscowości.
W roku 1557 udało mu się zebrać tyle pieniędzy,
że mógł kupić konia.
W zasadzie używał go tylko do podróży.
Do orki równie dobrze nadawał się wół.
Jednak, kiedy nad zatoką rozłożył swoje sztalugi jakiś malarzyna,
Hugo zaczął orać w niedzielnym ubraniu
i wprzęgać do pługa konia.
Niech panowie w Antwerpii wiedzą, że go stać!

Po dwóch tygodniach obraz był gotowy:
Zatoka, na niej statki, paru ludzi na brzegu,
a na pierwszym planie Hugo i jego koń. Jak żywi.
Jeśli się nie przypatrzysz uważnie,
możesz nawet nie spostrzec wystającej z zatoki nogi.
- To zapewne jeden z tych chłopców,
którzy zarabiają nurkując przed dziobami statków
i wyciągają z wody rzucane przez marynarzy pieniążki.
Kiedy Hugo był młodszy, sam był takim nurkiem.
Niestety malarz zatytułował obraz „Upadek Ikara”
i teraz wszyscy ludzie gapią się na tę nieszczęsną nogę,
a nie na niego, który przecież jest w samym centrum.

https://niezlasztuka.net/o-sztuce/pieter-bruegel-pejza z-z-upadkiem-ikara/

autor

jastrz

Napisany: 2022-02-05 Dodano: 2022-02-05 09:54:18

Ten wiersz przeczytano 678 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Bez rymów Klimat Ironiczny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie