Znak przemijania

Tej jedynej

Z krainy bezsilności wyrastam pniem drzewia
Tam czarnokręgie słoje pisane krwią ludzi
Od wewnątrz liczone dni, bruzdy broczące
Żywica ropna z ran, wysączone sumienia
Spogląda jedyne oko za mgłą przyćmione
Prawdziwie przysłonięte opaską z próżności
Dwie ręce moje pokrywa listowie zielone
Mchem pokryte marzenia nie mogą wzlecieć
Dawno nogi wrośnięte w jałową matkę ziemię
Nie sposób istnieć z przodków popiołów szarych
Powietrze bez tlenu pod niebem gorejącym
Zamyka mnie w smogu ze spalonych pragnień
Lecz mimo utęsknień wolnym nie będę
Nikt starego drzewa do sadu żywotności
Na przekór czasowi nigdy nie przesadzi
Wiatr odnowienia wyrwie mnie z korzeniem
Piękniejsze na to miejsce ktoś wkrótce posadzi.

autor

omen24

Dodano: 2005-11-08 19:10:15

Ten wiersz przeczytano 368 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie