Zrozumieć słońce

Bolało patrzeć w twoje oczy
Bezradność kryłaś pod powieki
Za dużo było w nich cierpienia
A usta krzyczeć nie umiały

Kiedy mówiłam do niej Słońce
szeroko oczy otwierała
Wyskakiwały z nich iskierki
Tak bardzo ją zrozumieć chciałam

A usta nieme chore ciało
W tęsknocie chyba zawsze żyło
Za chłodem rosy ciepłem dłoni
Czy może, może za mogiłą


Odeszła cicho
Tak jak żyła

Kochałaś życie czy gardziłaś

Wiersz o osobie niepełnosprawnej fizycznie i intelektualnie. Podopiecznej Domu Pomocy.

autor

ewaes

Napisany: 2018-10-01 Dodano: 2018-10-01 17:29:23

Ten wiersz przeczytano 1367 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie