Zwą je bestią… Ludzie...

Rykiem woła swoje młode
które już dorosły…
Ciałem chroni je przed lodem…
i buduje posąg wzniosły,
Ludzie nazwą go jaskinią…
Dzicz przydomek chwały nada.

W świecie marszu i wędrówek
Nie ma miejsca na osłodę…
Dom znaczenie ma tu obce…
Chroni ciało, kiedy wpada…
deszczu struga
między sierści pokrwawione
fałdy strachu…
Chroni ciało, kiedy deszcz
się strzałą staje…

I podąża w swoją stronę
Aby zginąć, się rozmnożyć…
I zabija wrogo patrząc,
kiedy umrzeć trza mu z głodu.

Wiele rzeczy nas poróżnia…
Zabijamy dla osłody…
One zawsze mają cel.

autor

Angel_Of_Love_

Dodano: 2008-03-20 18:57:13

Ten wiersz przeczytano 508 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie