Zwierciadło przeznaczenia.

Z niezłomnością wpatruję się w lustrzaną taflę.
W śród natłoku niezliczonych twarzy poszukuję własnej.
Gdzieś tam w oddali dostrzegam ją.
Tą małą pozostałość z mojej prawdziwej osoby.
Postrzępiony kawałek mej duszy, odpychany i sponiewierany.
Widzę tam obraz mojego poszarpanego i zainfekowanego przeznaczenia.
Nieuniknionego losu, który mnie naznaczył.
Pan, u którego byłam tylko zwykłą marionetką.
A on pociągając za sznurki kierował mną, moim życiem.
Zauważam wizerunek mojej makabrycznej przyszłości, której nie zdołam zmienić.
A ta cząstka pozostała tam bezsilna, podatna na bolące marzenia i dotkliwą przeszłość.
Ten mały ciągle trzymający się ułamek mej duszy, mej jaźni.
On się nie poddał, ciągle walczył doznając bólu, którego nie byłam w stanie doświadczyć nigdy w życiu.
Po czym zaś padł.
Tłukąc się na miliardy zwierciadlanych kawałków, przegrał.
Prosta jak dotąd linia mojego życia zakrzywiła się, zaczęła spadać w dół.
W otchłań czystej nicości.
Sznur dotychczas mocny zaczął pękać.
Zerwał się zabierając ze sobą część mojej podświadomości,
zagrzebując ją w niekończącej się czerni.
Ja zaś zostałam bez niczego.
Pozbawiona, tego co tak bardzo chciałam mieć przy sobie.
Sama...
Przestrach, który wdarł się bez uprzedzenia do mojego serca.
Zaczął się w nim utwierdzać.
Odwróciłam zdziwione oczy, próbując uciec wzrokiem od szkła, które pokazywało tyle złego.
Uciec, od nieodwracalnego przeznaczenia.
Przerwać tą linię życia, oderwać się od bytu jaki mnie czeka.
Jednak gdzie bym nie uciekła on i tak mnie znajdzie.
Stanęłam, a wraz ze mną czas, który mnie gonił.
Spojrzałam w zagnieżdżone niebo z nadzieją ujrzenia tam czegoś.
Po raz pierwszy na mych ustach zagościł uśmiech.
„ Zmienię to, co na gwiazdach zostało zapisane”
Obiecałam sobie.

autor

malutka-marzycielka

Dodano: 2007-08-30 19:01:08

Ten wiersz przeczytano 357 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie