Żyć...

wegetuję...

Staram się żyć od nowa,
zapomnieć o tym co mnie boli,
zapomieć o swym lęku,
przestać bać się ludzi....

Zagubiona,smutnym wzrokiem,
ze spuszczoną głową idę przez życie...
Uczucia nauczyłam się chować,
głęboko i skrycie...
Wymknęło mi się życie,
straciłam kontrolę,
straciłam wolę życia,

Po omacku znajduję drogę,
co chwilę się potykam,
upadam...
nie mam siły by wstać,
coraz ciężej robic kroki do przodu...

Znalazłam sobie piękne dzrewo,
położe się pod nim i będę czekać...
albo na śmierć,
albo na zagojenie ran...

autor

szajbuska17

Dodano: 2005-05-20 21:57:01

Ten wiersz przeczytano 530 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie