Żyć jak kwiat
Kwiaty co dzień
się modlą.
To równowaga w przyrodzie.
Samo dobro.
Piękne kolory, słodki smak
i świadomość, że warto trwać
- choćby przez chwilę.
Dla jednego tańca z motylem.
Dla - z rosy - prysznica.
Dla promieni słońca.
I życiem, choć krótkie - zachwycać
się do końca.
autor
DoroteK
Dodano: 2011-07-28 07:37:55
Ten wiersz przeczytano 2573 razy
Oddanych głosów: 37
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (44)
Basiu :-) (siaba) dziękuję za Twoje zawsze gorące
serce :-)
Najdusiu,przetanczylam harcerskiego Sylwestra w
Zakopanem przy 2 melodiach z szafy grajacej.Jedna z
nich byla "Petite Fleur".Dziekuje za piekna
dedykacje.+++
Nie wyobrazam sobie zycia bez kwiatow,codziennie sie
nimi zachwycam.Piekny wiersz Dorotko.+++
Zyc ale tylko zyc
pięknie żyć jest trudno:) ale masz racje krótkim
życiem trzeba zachwycać się bo mimo wszystko jest
cudem:) pozdrawiam
Ładny wiersz :)
Dla promieni słońca, siedmiobarwnej tęczy,
warto na spotkanie wyjść i skłonić głowę,
bo nie tylko kwiatom potrzebna świetlistość
- ludziom zmniejsza smutki czasem o połowę...
Zawsze się uśmiecham po przeczytaniu Pani wierszy.
I za to, bardzo dziękuję :)
Niewiele wierszy z przyrodą...ten ładny i nawiązujący
do naszego życia.../Dla - z rosy - prysznica./trochę
karkołomne, można by pokusic się o jakąś zmianę :)
Świat bez kwiatów byłby smutny i szary...My mamy także
takie potrzeby jak kwiaty,lubimy być
kochane...pozdrawiam serdecznie...
Trzeba je brac garsciami, ile sie da
Niczym Japoński kwiat wiśni.. objęci kultem
przemijania - Trwajmy ;)
Rosy u nas nie brakuje, ale gdzie te promyki słońca?
Oj, nie tylko kwiaty są zawiedzione naszą pogodą :)
(tak sobie myślę, że może lepiej brzmiałoby " i
życiem, choć krótkim..." zamiast tego "krótkie" )
Pozdrawiam słonecznie :)
...więc bierzmy przykład z kwiatów i mimo przeciwności
losu zachwycajmy się życiem do końca...bo warto
O tak - ciekawą myśl rozpoczął tutaj 'lonsdaleit'
tylko niestety tak się nie da. A kwiaty też są czarne
i cuchnące (widziałam takie), więc gatunkowo -
wszędzie to samo, by piękno w sobie mieć trzeba po
słońce się wychylać, trzeba korzeń po strawę głęboko
zapuszczać, no i szczęście mieć. (bo pomyśl -
przypadkowo wykiełkował kwiat w koleinie, marnie
szybko zginie).
A do wiersza to mam tyle, chyba nie przyroda a
fantastyka, bo pierwszy wers = ????????
Dla jednego tańca z motylem po prostu cudowne
pozdrawiam serdecznie