żyć nie przestaje

.............}i{

Drogą usłaną pyłu kobiercem,
W słońcu, w spiekocie, w wiatru podmuchu
idę do Ciebie.
Idę do Ciebie w mglistej sukience,
w deszczu westchnieniu, w kropel dotyku.
Zmierzam przed siebie, brnę przez śnieżycę,
wciąż dalej, dalej, gdzie
wyobraźni granic są bramy.
Aby na skraju wyobrażenia,
otworzyć serce miłości pełne,
pełne miłości, po brzegi kruche.
Chcę opowiedzieć światu całemu,
czymże jest miłość - moja, do Ciebie,co nie zna granic, co z wyobraźni wystaje ramy, co choć rzucona-żyć nie przestaje.

autor

peron7

Napisany: 2008-10-05 Dodano: 2008-12-06 20:50:01

Ten wiersz przeczytano 475 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Monolog Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie