ŻYĆ SPOKOJNIE

Nie lubię nigdy publicznych zwierzeń
i ust skrzywionych żalem rozstania.
Nie lubię patrzeć w sufit gdy nie śpię,
by cierpieć później z wczesnego wstania.

Nie chcę nóg ranić na barykadach,
gdy obce dłonie klaszczą z zachwytu.
Ni łez wylewać nad plamą mleka,
słysząc, że jestem tworem niebytu.

Nie chcę też patrzeć na dzieci wojny
i jak przyjaciel w bólach umiera.
Chcę patrzeć w niebo - błękitną przestrzeń.
Mieć sen spokojny - jasna cholera.

autor

wwp.

Napisany: 2017-12-10 Dodano: 2017-12-10 15:13:51

Ten wiersz przeczytano 2127 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie