Życia mego ostatnie chwile

Konałem w parze
lecz
w samotności
Zarazem
spoglądał na mnie tylko mój własny cień
Me serce z bólu całe płonęło
I nawet ten ogień nie czuł litości nademną
„Opuszczony przez życie, ludzi,
a nawet przez ciebie
w tej chwili losowi pozostawiony…”
Mą siną głowę przełożyłem przez
lnianą pętlę…
mymi sinymi nogami
Stanąłem na drewnianym podeście
Jeszcze został tylko list ostatni
dla ujawnienia mojej sytuacji
list pisany na kartce białej
na nim niebieskie litery
przez deszcz łez, porozrywane
opisałem:
Mój żal do świata, życia oraz niektórych ludzi.
skoczyłem
zakończywszy tę farsę z życia mego
Już nie będziecie mnie krzywdzić…!
Nie będziecie mnie ranić…!

[…]
nadeszła jakaś osoba
zobaczyła …
przed jej oczami wisiało me ciało
Bez krwi !
która zdążyła wycieknąć przez cięte na dłoniach rany
Bez ducha !
który zdążył się już ulotnić

wisiałem bezwładnie aż me ciało umarło całe
wtedy nic już nie czułem
…tak właśnie być miało…
…odejść już z tego świata całkowicie mi się udało…

autor

goR

Napisany: 2006-06-01 Dodano: 2006-06-01 00:15:28

Ten wiersz przeczytano 386 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie