Życie
Błądzę
ścieżkami swojego życia.
Upadam,
bo kamień ktoś rzucił mi w twarz.
Nadzieja
podnosi, znów budzi się ego.
Błysnęło słońce,
i znów przyszłość swą mam.
Wiara
nie wierzę, że wciąż będzie dobrze.
Że, tylko radością będzie mój byt.
Dążyć do celu
nie znaczy najprościej.
Szczęście,
gdy przykrych mniej bywa dni.
autor
elka 123
Dodano: 2010-02-22 09:28:08
Ten wiersz przeczytano 1088 razy
Oddanych głosów: 22
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (17)
upadamy i podnosimy się bo takie jest życie,niby marne
ale jakże piękne.
Pięknie i słusznie...