Życie jak płomień
Na stole stoi świeca
Tli się wątłym płomykiem
Wystarczy oddech wiatru
A słaby ognik zniknie
Spogląda ze strachem
W okno otwarte
I widzi drzewa
Z liści odarte
I choć szalenie żyć pragnie
Czuje jak wiatr
Powoli go kradnie
Komentarze (12)
Życie przemija ,okradane z dobrych chwil. podoba się
mi Twój wiersz.
Pozdrawiam
znikają myśli i pragnienia
bo zwykle żyjemy z przyzwyczajenia
i znika młodość
co kiedyś była
i znika miłość
bo się skończyła....
Witam. Smutna miniaturka. Pozdrawiam
bardzo smutna miniaturka! pozdrawiam
Ten strach i chęć życia, przejmujące i piękne
ciekawa miniaturka ....
pozdrawiam ;-)
Tak wiele w tej pięknej miniaturce.
Nic dodać nic ująć, pięknie!
Pozdrawiam serdecznie
kiedy świeca zgaśnie, cóż nam pozostanie?
Zapałki - pstryk
i już problem znikł
Pozdrawiam serdecznie
nic nie boli tak jak życie
wszystko zanika nie gorzej niż płomień świecy
pozdrawiam:)Miłej niedzieli:)
Powoli wszystko znika, życie też. Pozdrawiam
Dobra miniaturka.
Miłej niedzieli.