[Życie jest chorobą nieuważnych...]
Życie jest chorobą nieuważnych
Niespodziewanie
Atakuje cały organizm
Od bladości po zachwyt
Nad rozpamiętywaniem każdej minuty
Jako cennego daru
Słońce bierze za szczęście
Uśmiechem witając je, żegnając
Zastygłe w dawnych pozach
Porzuca smutek i cierpienie
Kojarząc je z Nieuchwytną
Gdy kocha sekundy i godziny
Wszystkie wydają się inne
Piękne, zachowane w pamięci
Lecz każda z nich
Jest ciężarem
Później, na końcu będzie trudno
Rozstać się, pożegnać, odejść
autor
Zelandia
Dodano: 2007-10-22 09:09:20
Ten wiersz przeczytano 462 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (2)
Ciekawe tezy, nieźle zapodane.
Chcesz mieć wszystko, aby móc cieszyć się życiem,
jednak On daje ci życie, abyś mogł cieszyć się
wszystkim.