Życie pijaka

Gdy tak płaczę w ukryciu nad moim życiem
I mówię do siebie, że skończę z tym piciem,
To sam nie wiem co mam zrobić.
Skończyć z tym, czy się zabić?
Moje życie jest nic nie warte.
Tak jak kwiaty zwiędnięte z ziemi wydarte.
Co taki szary, stłumiony człowiek
W zamęcie mieszczańskiego życia może zrobić?
Aż wstyd się przyznać do takiej sprawy
Bez wyzwisk, łaciny i bez obawy.
Dlaczego tak naprawdę człowiek pije?
By stłumić myśli, a potem się ukryje?
W śmierdzących, obrzydliwych łachach chodzić
I zbierać na wódkę, by znów zapomnieć.
Czy to coś daje? NIE!
Nie dość, że się ma kaca, to ta myśl i tak powraca.
Więc trzeba żyć i ciągle pić.
Czy jest sens żyć w podziurawionym życiu i co chwilę patrzeć na ludzi w ukryciu?
To życie jest piekłem lub nawet czymś gorszym.
Czekanie na jutro i tak codziennie.
Mijają dni, miesiące, lata.
Nawet się nie pamięta, że się ma brata.
W zepsuciu, smutku i załamaniu,
Nawet nie myśli się o śniadaniu.
I tak jak trup bez serca i duszy
W takim życiu człowiek nie długo się skruszy.

Napisany w 2004 roku

autor

MONIAK

Dodano: 2005-05-28 22:18:54

Ten wiersz przeczytano 915 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie