Życie pozbawione barw

...Przyjaciele? Raz są, a raz ich nie ma.
Gdzieś mnie mają, a z daleka krzyczą "siema!".
Fałszywy uśmiech na twarzach wciąż gości,
Prawdziwych kumpli nie ma! Jak miłości...
Gdy ich poproszę, są zawsze, to fakt.
Lecz sami nie przyjdą, czekają na mój znak.
Nie wiedzą kiedy tak naprawdę ich potrzebuję,
Nie czają, że nie zawsze mówię to, co czuję.
Mam gdzieś cały świat i ludzi, którzy otaczają mnie!
W "niepewnym" towarzystwie każdego dnia bujam się.
Prawdziwi... Jest jeden... No, może dwóch,
Znajdując trzeciego, to byłby jakiś cud.
Reszta to ściema, która źle mi życzy,
Ludzie w głębi pełni nienawiści i goryczy.
Lecz mi się to podoba, może sama taka jestem?
Możliwe, że przy tych ludziach moje miejsce...
Mam dość, tak naprawdę gdzieś to mam.
Życie obojętne mi jest- powiem Wam.

Miłość? Wierzyłam, że ją zrozumiałam,
Bo bardzo pewnego chłopaka pokochałam.
Byłam szczęśliwa, bo on też kochał mnie,
Dziś bez niego idę przez całe życie swe.
I znów fałszywe obietnice, tak wiarygodnie wmawiane,
Ja chyba już zawsze sama na tym świecie pozostanę...
Niech jeszcze jakiś „Pan” powie, że nigdy nie zostawi!
Niech któryś chłopak obieca, że nie zrani !
Nie chciałam takiej miłości, pragnę wymazać z pamięci wspomnienia,
To uczucie, to była jedna, wielka ściema...!
Tak... Wciąż kocham, lecz nienawidzę tego słowa.
Tego, co czuję, nie opisze żadna mowa.
Za bardzo przywiązałam do pewnego gościa się,
A on nagle, jakby nigdy nic, zostawił mnie.
Zniszczył to, co razem na miłości budowaliśmy,
To jest chore, my się przecież kochaliśmy...!
Więc nie uwierzę już żadnemu facetowi,
Pieprzę bycie razem, to za bardzo boli !!!

A moje życie? Ono jest ok.
Tylko proszę- niech jak najszybciej skończy się!
Każdy dzień przeżyty cholernie tak samo.
Codziennie wołam przez łzy "pomóż mi, mamo!"
Szary świat, choć kiedyś pełen barw,
Dziś stracił smak, kolorów w nim brak.
Mam dość, wciąż cierpię. Czy takie ma być życie?
Chyba podziękuję, za dalsze w tym bagnie tkwicie...
Nie wiem, nie rozumiem, nikomu zaufać już nie umiem...
Szczerze, to nie chce mi się już żyć,
Wciąż mam myśli, jak by to zakończyć...
Gdy powoli wszystko poukładać sobie staram się,
Zawsze ktoś przychodzi i od środka niszczy mnie!
Nie chcę mi się dalej żyć, w tej mrocznej codzienności,
Chcę wrócić do przeszłości, zapomnieć o miłości...
Pragnę uciec gdzieś daleko stąd,
W miejsce, gdzie znajdę kojący ląd...
Gdzie będzie szczęście jedynie istniało,
Zapomnieć o tym, co kiedyś bolało.
Nie patrzeć już na te fałszywe buźki,
Krzywych spojrzeń na sobie nie mieć,
Gdzieś, z "tymi prawdziwymi", na końcu świata siedzieć...
Znudziło mi się życie,
Żałuję każdego dnia, budząc się o świcie,
Mam łzy w oczach, myślę "po co obudziłam się?"
Przecież i tak nikt już nie kocha mnie...

...On odszedł. go już nigdy nie będzie...
A ja wciąż będę błądzić wszędzie.
Szukając szczęścia, jakim jest dla mnie on,
Czy naprawdę coś nie tak jest ze mną...?

autor

Ms.Rebel

Dodano: 2007-05-27 12:40:38

Ten wiersz przeczytano 377 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie