* (żyjesz we mnie...)

I

Wymowny wiersz, ciekawe takie życie, pozdrawiam :)

Lubię czytać Twoje wiersze.
Dzisiejszy, jak zwykle piękny,
treść wyrwana z życia...
Pozdrawiam. Miłego wieczoru :)

dusza to okreslenie, pozwalajace oddzielać to co
utkane jest wewnetrznie, w głowie, w pamięci ciała, od
tego co istnieje bez naszego udziału. Bywa, że chore
ciało uświadamia, jak dusza jest od ciała zależna, że
nie może bez ciała istnieć. To co dociera przez
zmysły, zewnętrzznie, wypełnia duszę. Dalej tylko
pytanie, czy dusza wogóle istnieje, poza językiem
porozumiewania się ludzi, i naszą potrzebą nazywania,
zadawania pytań, znajdywania odpowiedzi. Gdyby
zsumować sekundy, minuty, w których człowiek swiadomy
jest swojego wnetrza, ile to setek godzin, ile to dni
jest, w ciagu jednego krótkiego życia?

piękny choć smutny wiersz pozdrawiam

niesamowity wiersz, niesamowity i bardzo poruszający

Wiersz z duszą. Miłego dnia:)

*potem jest już tylko fajnie:)

samotne życie pozwala spostrzec wewnętrzny dualizm,
pielęgnowane
zmusza do prób dogadania się ze sobą samym.

"Porcelanowa sarna" - cudowne spostrzeżenie, chodzę po
lesie i czasami je spotykam. Gdy zauważy jakikolwiek
szmer, nieruchomieje i potrafi w takiej
pozycji /porcelanowej/ pozostać długo, póki nie
poczuje że jest bezpieczna. Udawało mi się je
niejednokrotnie przetrzymać. Kto pierwszy się ruszy,
ze starszymi sarnami przegrywałem.
Miłego wspomnieniowego dnia Marteczko, Twój wiersz
osobisty, wiem o czym, ale nie powiem.

mARTO
BARDZO OSOBISTE SĄ TWOJE STROFY

Poruszające słowa pozdrawiam

w zasadzie mandat ci się należy jazda we dwoje na
rowerze zabroniona a ty po jakiś lasach jeździsz z
duszą i to gdzie zupełnie jak w cyrku ,na ramieniu

pozdrawiam

Przepiękny wiersz. To już wiadomo, po co tam musisz
znów pojechać, przecież nie zostawisz jej tam samą,
zawróć po tę swoją duszę Marti (poskubie trochę
kwiatków i co dalej, zbyt bezbronna sama w lesie).
Dzięki za przejażdżkę pociągiem, nieźle zasuwa na tych
oblodzonych zakrętach. Pozdr.