Żywy umarły

Człowiek odzierający się z Marzeń
Z duszą mimowolnie ukrywana pod kamuflażem
Z sercem smutnym jakby umarłym od dawna
Nie chce i nie wie ze istnieje jeszcze prawda

Bez emocji patrzy gdzieś w gwiazdy na niebie
Chciałby tak jak kiedyś ujrzeć w nich blask
Blask samego siebie
Lecz znów głuchy księżyc na jego żądania
Nie czuje już nic choć Przybyla kolejna
jeszcze większa rana

Nie słyszy już ballad nocy
Które ciemność recytowała patrząc mu w oczy
Nie umi8e kochać jak przed laty kochał
Za dużo razy rozmawiał ze śmiercią
Do ucha nocami jej szlochał

Wierzy tylko w ciemność
która ogarnie go jak i innych ogarnęła
Nie wierzy tez ze kiedyś
Odbuduje swe serce zupełnie od zera
I tak żyje obok ze śmiercią na codzień
Marzy by umrzeć gdzieś lecz nie tu
Bo wie ze polskiego grobu jest godzien

autor

Asanta

Dodano: 2006-11-21 19:01:01

Ten wiersz przeczytano 690 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie