Zza furtki

Praca bywa paraliżująco ciężka...

Na wytartym od wspomnień parapecie,
opierają się maleńkie, niewinne rączki.
Przekrwione miłością oczy,
nie spuszczają wzroku z fioletowej furtki.

Z pozornie obojętnym sercem,
odsuwam delikatnie kilkulatkę,
z poczuciem winy lekko przeczę głową.
Ona doskonale wie co to znaczy.
Z jej piersi wydziera się bezgłośny szloch,
wkładam jej niewinną rączkę w moją
poharataną przez życie.

Wchodzimy do ironicznie różowego pokoiku,
żadne łóżeczko nawet nie drgnie.
Ból oduczył ich dawno płakać,
a samotność nakazała kochać ciszę.

To etap, do którego dawno przywykłam,
najpierw maleństwa te płaczą całymi nocami,
z czasem ich łkanie jest pełne ostatniej nadziei,
po bolesnych godzinach milkną.
I tylko ich wielkie oczy ukazują…
Rozpacz przeplecioną z oczekiwaniem.

Mimowolnie zerkam na tykający zegar.
Kukułka wykrzykuje koniec mojej zmiany.
Z kolejnym gwoździem wbitym w serce,
bezszelestnie zamykam starodawną furtkę.

autor

Nikala18

Napisany: 2013-05-27 Dodano: 2013-05-27 12:22:15

Ten wiersz przeczytano 1476 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie