-przecinki egzystencji-

dusza ma odchodzi od zmysłów miarowo
nakłuwana.. nacinana tępą żyletką języka
oswobodzona ze złudzeń walczy o prawo
do prawa akompaniament przeszłości
dyktuje ścieżkę dźwiękową teraźniejszości
- tylko dla ślepców- on jest do poskromienia....

jak poskromić akompaniament przeszłości?....
trzymać swoje ja na uwięzi i nie nadawać
konturów duszy pozostawić przy życiu iskry
z wczorajszego ogniska- by przetrwała nadzieja

zaufać Jedynej Pewnej Nieskazitelności
błądzić upadać wracać gardzić buntować...
mieć świadomość do Kogo się należy...

odkryć swoje braki szare strefy przecinki
egzystencji odnaleźć ich uzupełnienie...
szukać bezustannie ufnie na przekór
z niegasnącym uśmiechem... mieć zdanie
gest i pełne ręce pracy... wystarczy....

autor

zahir

Dodano: 2007-04-10 22:55:05

Ten wiersz przeczytano 655 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie