Alchemia serca.

Nawet w chwilach podstępnych gdzie uchodziła ze mnie siła
znaki pojawiały się wszędzie, wszystko mogłem za siebie wyrzucić,
trzymając jedyną do końca niepotwierdzoną wciąż wiarę.
Obserwowałem kolejność warstw, aż wypaliły się światła.

Mogłem też przyjąć wszystko poza wszystkim w paradoksie zdarzeń,
w naturalnym odruchu pomocy z zewnątrz
nie myśląc o przebiegłych skutkach niesprzyjającego.
Zasypiając z obciążonym sercem, dobrze wiedziałem co jest wartością
nie próbując nawet sobie tłumaczyć tajemnicy tej wiary.

Błądziłem na żądanie z dystansem poznawania,
dałem się porwać lecz nie odsprzedałem jedynej wartości.
Zbliżałem nie raz oczy do oka i zamiennie rozpatrywałem
to co mi nagle ofiarowano gdy przestałem szukać.

W zupełnej ciemności pojawiły się odpowiedzi,
lecz nic mnie nie przekonało aby pozbyć się jedynego światła,
bez którego mroczna pustka chwili spadłaby w nicość bez dna.

Alchemia serca jest wielowymiarowa
jak korona drzew rozrasta się gdy i ja dojrzewam.
Każda przestrzeń gdy wiruje, każda wiara gdy się zmienia,
ma w swym wnętrzu jedyną stałą wartość.
Gdy ja się zmieniam, to zmienia się wszystko.

Mam prawo przestać wierzyć w człowieka
lecz tracąc wszystko, jedynie wiary w jedynego nie odrzucę.
Wiem jak czas prób potrafi się rozciągać bezlitośnie,
znam odkryte w milczeniu pogłosy i ufam w wartość absolutu
przyjmując nawet cenę metamorfoz mojej wiary,
gdy wiem że tak miało się właśnie dokonać
nie ulegając ingerencji w porzucenie lub jej zamianę.

autor

PIOTR

Napisany: 2007-04-21 Dodano: 2007-04-22 10:31:30

Ten wiersz przeczytano 511 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie