Ale to już było część czwarta

Majestatyczne łabędzie
z szaro upierzonym potomstwem
pływały po stawie.
Gałęzie wierzb zwieszały się tak nisko,
że tworzyły, jakby tunel
o dachu z zielonych liści.

Oni oboje leżeli na kocu rozłożonym w
słodko pachnącej trawie.
Gdzieś obok bzyczała pszczoła,
pracowicie zbierając pyłek z kwiatu.
W panującej ciszy brzmiało to
jak warkot malutkiej motorynki.

Ziemia,
niczym kołyska zieleni, a na niej:
motyle jak roztrzepane kawałki włóczki
unoszące się ku górze,
tworzyły barwny gobelin tęczy.

Niebo wyglądało, jakby morze
do góry nogami. Pieniste fale chmur
płynęły ku linii horyzontu.

Uśmiechnęła się do niego,
a promienie słońca
splotły się ze złotymi nitkami w jej włosach.

Odsuwając ją lekko od siebie,
by spojrzeć w błękitne oczy,
musnął palcami jej usta.

Dotyk był zdecydowany i delikatny zarazem,
jej tętno przyspieszyło.
Chciała poczuć słodycz zapomnienia.
Gdy leżał na niej, okrywając każdy centymetr
jej ciała, nie czuła ciężaru, ale pragnęła jeszcze bardziej się z nim zespolić.

Ciągle uczyła się
trudnej sztuki zapominania.
Koc uniósł się w powietrzu,
niczym łabędź w locie po czym opadł na trawę.

Cdn.
Tessa50

Miłość prawdziwa: sieć powiązań,
dzięki którym dojrzewa człowiek.
Antoine de Saint-Exupery

https://www.youtube.com/watch?v=7izigJc1C2Q &list=PL5ypQMZegjcOJ-V-xpWs2BXsc5CcqElGz&in dex=1

autor

Tessa50

Napisany: 2020-11-03 Dodano: 2021-11-02 18:44:06

Ten wiersz przeczytano 1344 razy

Oddanych głosów: 36

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie