Anioły Wyklęte

My Anioły Wyklęte
zamknięte w samotności
po omacku chwytamy powietrze
(czy my umiemy juz oddychać?)
jest noc i tak już zostanie
pod purpurowym płaszczem
łapiemy krzywymi kończynami
ostatnie kolorowe tchnienie Księżyca
nawet zmysły są przeciwko temu
co miało być rajskim Edenem

My Anioły Wyklęte
wieczni wędrowcy
chodzimy po wyimaginowanych bezdrożach
droga ta, którą byśmy chodzili
jest dziś wyjątkowo niebezpieczna
potykamy się padamy krwawimy
zostaw ból nauczy nas życia

My Anioły Wyklęte
wynik (nie)chcianej amputacji
ludzie ci zbyt wrażliwi
co ból bolał za bardzo
wyrzucili poza nawias
zarażone komórki
Nas byśmy zdychali samotnie

My Anioły Wyklęte
zbudowaliśmy mur by zniknąć zupełnie
Jerycho nasze małe Jerycho
w godzinie rozpaczy czujemy to samo
razem nas wyklęli bo bramy zamknięte
aż do upadku gdy pod zgliszczami
zakwitną kwiaty
które zawsze chcieliśmy zasadzić
ale dłonie rodziły co najwyżej chwasty
(nie mamy ręki do kwiatów zaprawdę nie mamy w ogóle ręki)

My Anioły Wyklęte
trupy dzieci które nie są liczone
niby kto interesuje się rachunkami
straty anonimowych ludzi/komórek/tkanek
z kraju gdzie nie sięga
cywilizowana geografia

obrąbali nam skrzydła bo i im odrąbano
nie nauczyli wierzyć bo i ich nie uczono
już dawno pogubiliśmy nasze klucze
wiec cóż na porzegnanie ktoś rzucił niezgrabnie
z rozpuszczalnej gumy nie będzie balonów
Nas nie będzie

autor

artur2

Napisany: 2008-07-02 Dodano: 2008-07-02 11:50:26

Ten wiersz przeczytano 632 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie